00:00:00
Translator: Hanne-Sofie Akselsen Frantzen
Reviewer: Thomas Bedin
00:00:16
Har du nokon gong fått til noko du ikkje
var heilt sikker på om du kunne klare?
00:00:23
Det gjev energi,
det er spennande, det er fantastisk.
00:00:29
Suksess –
00:00:30
det kjennes vidunderleg, ikkje sant?
00:00:34
Arbeidet ditt opna fleire dører
enn kva du trudde var mogleg.
00:00:39
Samstundes –
00:00:40
leikar du med tanken på at det kanskje
kan vere mogleg å åpne enda fleire dører –
00:00:45
noko du aldri kunne førestille
deg var mogleg.
00:00:47
Og kanskje, kanskje,
00:00:49
mens du kikka gjennom dørene
på det som kunne blitt,
00:00:52
tenkte du for deg sjølv,
“Eg trur eg vil ha meir.”
00:00:59
I staden for at suksessen gav deg lykke,
00:01:01
fekk du høgare fart,
auka svolt, større mål.
00:01:06
Og i den høgare farta, den auka svolten
og dei større måla fann du òg –
00:01:10
usikkerheit, tvil på deg sjølv, angst –
00:01:16
– stress.
00:01:19
Suksess er vidunderleg,
00:01:22
men han er også eit slags helvete.
00:01:25
Kan hende er suksess
eit slags Vidunderhelvete?
00:01:30
(Latter)
00:01:33
Gjennom 20 år som hovudjeger,
00:01:35
vart eg leid inn av kundane mine
til å gå ut og leite for dem,
00:01:38
og rekruttere i veg på deira vegner,
00:01:40
nokre av dei mest
suksessrike folka i verda.
00:01:43
Det høyrest ikkje ut
som ein enkel jobb,
00:01:45
men eg vart hjelpt,
for trass i all suksessen –
00:01:49
– sjølve grunna til at eg ringte dem –
00:01:51
så var dei ikkje så veldig lykkelege,
00:01:52
og difor ringde dei meg opp att.
00:01:57
Vi trur at med eitt vi har oppnådd
suksess så vert alt så mykje enklare.
00:02:04
Så kvifor vert det aldri enklare?
00:02:06
Kvifor kjennes det ikkje betre?
00:02:07
Kvifor er ikkje suksess lik lykke,
og kvifor kjennes det stadig –
00:02:11
som Vidunderhelvete?
00:02:14
Eg hadde min eigen
Vidunderhelvete-augneblink,
00:02:16
rett etter at den siste
boka mi kom ut.
00:02:19
Vekene rett før budde og levde
eg om bord i fly.
00:02:26
Eg gjekk og la meg
i 20 forskjellige hotellsenger,
00:02:29
eg vakna opp
i 10 ulike tidssoner.
00:02:32
Då dette gjekk opp for meg,
var eg 35000 fot oppe i lufta;
00:02:36
200 mil låg bak meg
og eg hadde 200 mil igjen.
00:02:40
Det eineste eg visste
var at ein stad mellom den skodda –
00:02:43
– som skulle vere fortida,
00:02:44
og skodda som skulle verte framtida
var den staden eg var der og då.
00:02:48
Og staden eg var på,
00:02:49
var rett i ryggen og fastlåst,
i eit midtsete på eit nattfly,
00:02:54
og eg var heilt og totalt utmatta.
00:02:57
Så, skulle eg lansere boka mi vel,
måtte eg vere frimodig.
00:03:01
Eg ante ikkje kva eg heldt på med,
00:03:02
men eg sette meg desse
sjuke måla føre, same kva.
00:03:06
Eg var stor i kjeften og lova
ein god del meir enn kva eg kunne halde.
00:03:12
Dei vekene overlevde eg på ingenting anna
enn kaffe og proteinsnacks,
00:03:15
og adrenalinkicket,
mageskakande redsler,
00:03:18
noko eg hadde meir enn nok av.
00:03:21
Men det verka.
00:03:23
Dette som eg skapte,
som eg planta, fødte –
00:03:26
som eg jagde så intenst dei vekene,
månadene, åra like før.
00:03:31
Det verka.
00:03:33
Eg hadde kurs for suksess
og den indre GPS-en min slo fast:
00:03:37
“Du er framme.”
00:03:39
Og eg tenkte berre,
“Klart det, eg veit, sjølvsagt?”
00:03:41
(Latter)
00:03:43
Men eg var òg på tur til å verte utbrent.
00:03:46
Eg var så sliten, så veldig sliten,
00:03:49
og ein stad i kjemien mellom
oppnåing og utmatting,
00:03:53
forsvann den delen av hjernen min
som vanlegvis vaktar audmjukheita mi,
00:03:57
og alt eg hadde att var
ein tynn liten stemme som kviskra:
00:04:00
“Han har føter.”
00:04:04
Han har føter.
00:04:08
Du kjenner kanskje att dette
som tida når byrda til potensialet –
00:04:13
– kjem gåande inn i sinnet ditt,
pakkar ut sakene sine og spør,
00:04:17
“Hei, så kva har du til meg, hæ?”
00:04:23
Byrda frå potensialet ditt legg vekta si
på skuldrane dine,
00:04:27
og krev at du ber ho rundt
med deg heile tida.
00:04:32
Det er Vidunderhelvetet ditt.
00:04:34
Og det startar i den augneblinken du
innser at ideen din er lovande,
00:04:39
at han kan verte større,
at du er meint for meire.
00:04:45
Egoet er no med i samtalen.
00:04:47
(Latter)
00:04:49
Det som no kjem, er
eit hav av turbulente kjensler –
00:04:52
desse “naudsynte” vonder
som vi har fått høyre –
00:04:54
berre høyrer med når vi skal
jage etter alt som vi ønsker oss.
00:04:59
Og vi trur at vi berre må streve oss
forbi og klare oss heile tida,
00:05:06
medan vi kjempar med denne endelause,
att-og-fram-dialogen:
00:05:10
“Dette maktar eg! Dette maktar eg ikkje.”
00:05:17
Vi ser føre oss suksess som ein
endestasjon, men det er han ikkje.
00:05:20
Vi trur at når vi har oppnådd det,
er vi framme –
00:05:22
men det er vi ikkje.
00:05:24
Vi trur på lettente pengar,
smult farvann, men det blir det ikkje.
00:05:27
Fordi Vidunderhelvete lærer oss –
00:05:30
at suksess slett ikkje er
ein endestasjon,
00:05:32
men berre eit vendepunkt langs vegen.
00:05:38
Så med eitt eg skjønte at eg ikkje var
på slutten av reisa mi, men berre midt i,
00:05:42
gav eg meg i kast med
å gjere nokre heimelekser.
00:05:44
Eg leste alle sjølvhjelpsbøkene.
00:05:46
Eg leste dei som sa “knus det”,
“len deg på det”, “fullfør planane”.
00:05:50
(Latter)
00:05:51
Og eg leste dei motsette,
00:05:53
som sa “slutt å sei orsak”
og “vask andletet ditt”.
00:05:56
(Latter)
00:05:57
Og tilboda frå sosiale media var
ikkje stort betre.
00:06:00
Der var dei, gutar med bakoversleik,
muskuløse pornokarar,
00:06:03
hastande i veg for å skrive under
på den neste avtalen sin, javisst.
00:06:07
Og dei linkledde influensarane,
00:06:10
som sa at eg må følgje lidskapen min,
00:06:13
at eg vil finne lykka,
00:06:15
om eg berre pustar gjennom
dei rette energikrystallane.
00:06:18
(Latter)
00:06:19
Ein energikrystall –
kva er no det, eigentleg?
00:06:23
Ingenting av dette verka,
00:06:24
og eg gjettar at ingenting av dette
verker for dykk heller.
00:06:27
Det verka heller ikkje for dei tusentals
leiarane eg guida,
00:06:30
gjennom gedigne
livs- og karriereendringar,
00:06:32
i dei 20 åra som hovudjeger.
00:06:34
Og det verka verkeleg heller ikkje
for dei nær 100 glastak-knusarar –
00:06:38
– olympiske meistrar, gründerar,
00:06:41
og kvardagslege folk
som deg og meg,
00:06:44
som eg leita opp for å intervjue
for å finne vegen ut av Vidunderhelvete.
00:06:48
Dei fortalde alle korleis dei gjorde
ting dei trudde var omoglege.
00:06:53
Og kvar og ein av dei fortalde meg og
at i alle fasar og alle steg,
00:06:58
opplevde dei eit kvelande
bedragersyndrom,
00:07:01
tvil, sårbarheit, usikkerheit,
avundsjuke, utmatting – og utbrendheit.
00:07:07
Men kvar og ein av dei kom seg likevel
over til den andre sida og betre.
00:07:11
Så, korleis gjorde dei det?
00:07:15
Tre steg:
00:07:16
Først forsona dei seg
med ambisjonane sine.
00:07:21
Veit de kvifor interne kandidater alltid
sluttar om dei ikkje får jobben?
00:07:25
Det er fordi den same prosessen med å
verte intervjua for den bedre jobben,
00:07:30
inneber at dei måtte,
om så berre i ein augneblink,
00:07:32
svare på spørsmål i den rolla,
snakke med rolla sin stemme,
00:07:36
gå med rolla sine klede,
00:07:38
og med det same dei såg delar av seg sjølv
på denne nye måten,
00:07:42
vart dei aldri kvitt dette nye synet
på seg sjølv.
00:07:48
Og nett som dei, kan heller ikkje du
verte kvitt synet av det nye deg.
00:07:53
Kvar gong vi ser for oss suksess,
til og med før vi oppnår han,
00:07:56
ser vi ein versjon av oss sjølve
som vi aldri trudde reell,
00:07:59
eit potensiale vi aldri trudde mogleg,
00:08:01
eit løfte om alt vi kan verte
og alt vi kan romme.
00:08:05
Det finst eit deg
før du har innsett dette –
00:08:08
– og så er det deg – etterpå.
00:08:12
For det andre, dei blanda kjenslene
rundt det du no har innsett –
00:08:17
– dei gode, dei onde, og dei fæle –
00:08:20
er ikkje avgrensingar, men invitasjonar.
00:08:26
For alle dei eg snakka med som hadde
klart seg i Vidunderhelvete,
00:08:31
skjønte at desse ukomfortable kjenslene
ikkje berre var ein del av prosessen.
00:08:35
Faktisk var dei utruleg
hjelpsame allierte.
00:08:39
Så dei klarer å stoppe,
reflektere over desse kjenslene,
00:08:43
lytte til desse kjenslene,
00:08:45
reforhandle relasjonen sin
med desse kjenslene,
00:08:48
for vi ser desse kaotiske reaksjonane
som ufortente steinar og slag –
00:08:51
ein stilltiande skal ta innover seg,
skyve unna og kjempe seg gjennom –
00:08:54
– men det er ei lygn.
00:08:55
Og den lygna stopper oss frå
å tene på Vidunderhelvetet vårt,
00:09:02
fordi Vidunderhelvete
er opphissinga og frykta.
00:09:05
Det er gleda og usikkerheita.
00:09:08
Det er moglegheita og kaoset.
00:09:11
Og det er lovnaden og potensialet
du kjenner når du ser den nye deg,
00:09:16
og du innser at den einaste som vel
kva for ein deg du skal verte er –
00:09:21
– vel –
00:09:22
– deg.
00:09:24
Og det tyder at du må endre stemmen
inni hovudet ditt, som åtvarer,
00:09:28
“Det her har du ikkje gjort før!” –
00:09:31
og rår deg å stikke av fra potensialet
ditt – til ein som heier på deg,
00:09:37
og ropar: “Det her har du
ikkje gjort før!” –
00:09:39
mens han maner deg til å
springe det i møte.
00:09:41
Vidunderhelvete er teiknet på
at du er på rett spor,
00:09:44
til nye moglegheiter og ny vekst.
00:09:47
Og for det tredje, Vidunderhelvete
kjem attende, igjen og igjen.
00:09:55
Vi trur at ting betrer seg etterpå,
at det vert enklare.
00:09:58
Alt vi må gjere er å kome
forbi denne eine nervepirrande,
00:10:01
kjemp-eller-flykt-augneblinken,
som om han var eit einskild,
00:10:04
eingongs, forbigåande hinder.
00:10:07
Men for alle eg snakka med,
00:10:09
det som fanst på andre sida
av dette Vidunderhelvetet –
00:10:12
– var det neste,
og det neste, –
00:10:15
– og om dei var heldige,
det neste etter det igjen.
00:10:18
Reisene våre er ein serie av suksessar,
00:10:21
avskilde av det vi har lært
og det vi har tapt i livet.
00:10:26
Det er ein pågåande syklus.
00:10:28
Det er ikkje ein stor målstrek,
men ein million små målstrekar.
00:10:34
Så høyr her, eg seier ikkje
at du skal akseptere det,
00:10:36
heller ikkje at du skal
gjere deg sjølv hardare.
00:10:39
Det eg seier deg, er at å definere
suksess som ein endeleg destinasjon,
00:10:46
tyder at du aksepterer at
det finst berre ei endeleg grense –
00:10:49
– for veksten di.
00:10:51
Og alt det gjer,
er å stele vekk det vidunderlege,
00:10:56
og etterlate oss berre helvetet.
00:11:00
Kva om vi omdefinerer suksess
ikkje som eit sluttpunkt,
00:11:07
men som eit punkt på vegen –
00:11:09
– og let oss sjølv sitje
i det djupe ubehaget,
00:11:13
det som er den einaste vegen til vekst?
00:11:16
Kva om vi ser suksess,
ikkje som ein endestasjon,
00:11:23
men som ein portal,
00:11:25
ein som utvider forståinga vår
av kva som er mogleg?
00:11:30
Kva om vi slutter å frykte Vidunderhelvete
og stålset oss for å overleve det?
00:11:35
Og heller lærer å gle oss til det,
planlegge for det, lære frå det,
00:11:40
vekse i det,
og blomstre i det i staden?
00:11:45
Kva om Vidunderhelvete ikkje var
samanbrotet vårt,
00:11:48
men gjennombrotet vårt?
00:11:50
For Vidunderhelvete inviterer oss
til å stupe inn i det ubehaget.
00:11:56
Vidunderhelvete overtyder oss
til å utvide grensene våre.
00:12:02
Vidunderhelvete driv oss til
å omfamne det nye potensialet vårt.
00:12:10
Så kva vil du gjere med denne gåva,
altså byrda av potensialet ditt?
00:12:16
Kva vil du gjere neste gong
du finn deg sjølv i Vidunderhelvete?
00:12:21
Takk.
00:12:22
(Applaus)
